7 Comments on “VIDEO: Evolutie of Schepping – 1: Zinloosheid of niet?”
Dag Michaël,
Knap werk, nu naar de tweede aflevering.
Groetjes van Leo
Op di 24 nov. 2020 om 16:03 schreef DE EVOLUTIETHEORIE ONTKRACHT :
> Michaël Dekee posted: “In deze nieuwe reeks – voornamelijk gericht op > kinderen en jongeren – gaan we dieper in op evolutie en schepping. In deze > inleidende aflevering wordt evolutie en schepping kort uitgelegd en > vergeleken met elkaar. In volgende video’s zullen we o.a. voorbee” >
Het argument van de zin van het leven, hebben toch totaal geen weerslag op evolutie en de evolutietheorie (twee verschillende dingen!).
Ik zie ook helemaal geen bewijs van het bestaan van een ziel. Je hersenen sturen toch echt je spieren aan en gedachten zijn chemische/elektische processen in je hersenen. Wat is je bewijs van het bestaan van een ziel?
Wát controleert die processen in je hersenen? Als jij iemand de huid vol scheldt, was dat dan te wijten aan een toevallig “foute” chemische reactie in jouw hersenen? Wat is moord dan: het gewoon uitschakelen van een andere zak chemicaliën? De processen worden gecontroleerd door iets hoger dan die hersenen: dat is de ziel of de geest. Anders ben je gewoon een zak reagerende chemicaliën, waarin doelloze reacties gebeuren. Er is eveneens een moreel kompas nodig voor onze daden, anders vervalt de wereld in een door en door slechte plaats, waar moord, verkrachting, diefstal enz. allemaal moet kunnen. Toch allemaal maar gevolgen van chemische reacties, niet?
Waarom moet er externe controle op deze processen zijn.
Iemand de huid volschelden is een reactie op een stimulus, een actie die een ander uitvoert. Onze hersenen reageren op wat er om ons heen gebeurt. Ook het niet uitvoeren van die scheldkannonade wordt veroorzaakt door reactie in onze hersenen, nl. ervaringen, empathie en kennis.
De hele discussie van de ‘onmogelijkheid’ van een moreel kompas zonder een god is lastig als je de wereld zo zwart wit ziet.
Een moreel kmpas komt voort uit empathie, ik wil graag leven en daarom neem ik het leven van een ander ook niet. Want als ik dat zonder scrupulus doe, dan hoef ik van een ander ook geen mededogen te verwachten. Omdat mensen sociale dieren zijn, zijn groepsprocessen in onze evolutie van belang geweest. Een groep functioneert nou eenmaal beter als we samenwerken en elkaar niet afmaken.
Maar wát bepaalt dan precies dat jij net die reactie uitvoert op dié stimulus? Is er een natuurwet die dat bepaalt? Ik dacht het niet. We maken keuzes: ik kan ervoor kiezen om iemand te gaan uitschelden en ik kan op het punt staan om dat te doen, maar het dan toch niet doen. En als ik het dan toch deed, dan krijg ik spijt. Welke “chemische reactie” zorgt daar dan voor? Dat we ons excuseren? Idem voor “empathie”. Is dat een bijproduct van evolutie? Onder redeloze piranha’s bijvoorbeeld (nochtans ook ‘groepsdieren’), bestaat er zeer weinig empathie: ze vreten daar gewoon elkaar op. ‘Empathie’ of beter: het in staat zijn om lief te hebben of zelfs liefde te voelen bij de mens moet dus van ergens komen. Sorry, maar geef toch zelf toe: jouw uitleg raakt kant noch wal.
Hylliepyllie, je zegt: Je hersenen sturen toch echt je spieren aan en gedachten zijn chemische/elektische processen in je hersenen. – Dat klopt, maar als we onze hersenen louter zien als een verwerker van chemische en elektrische processen, dan moet je me even mee volgen.
Ik ben naar waarheid een meervoudig octrooihouder, ik heb dus zaken uitgevonden die nog niet bestonden, het ging niet om ontdekkingen maar om werkbare mechanische systemen. Ik ben tevens een amateur schrijver van fictieve kortverhalen waarbij ik altijd een verassende ontknoping beoog. Ga je me nu vertellen dat alles wat ik nodig had om die creaties te verwezenlijken al in mijn brein was opgeslagen en dat het mij nog enkel te doen was om alle onderdelen in elkaar te vijzen of alle zinnen aan elkaar te schrijven? En zelfs al zou het enkele een kwestie zijn van het bestaande te ordenen, waar haal ik de software vandaan om die gegevens en onderdelen te ordenen tot een leesbaar verhaal of een werkende machine die nog niet bestond? Als men mij vraagt hoe ben je op dat idee gekomen (verhaal of uitvinding) dan kan ik enkel zeggen dat ik er geen flauw benul van heb. Uiteraard is er dikwijls een aanleiding toe of een stimulans: ik zie een probleem en wil het oplossen. Maar zelfs zonder dat kan ik zeggen: ik heb tijd zat, ik ga vandaag iets nieuws bedenken of een nieuw verhaal schrijven (wat me niet altijd lukt), maar hoe kan dat? De Bijbel leert het ons: God schiep de mens naar Zijn beeld en gelijkenis, gelovigen en ongelovigen, wit of zwart, groot of klein. We hebben als het ware een stukje DNA van onze Maker, we zijn niet zomaar een van Zijn vele gecreëerde diersoorten. We hebben een zelfbewustzijn en kunnen denken over onszelf, ons bestaan en onze eindigheid, wat dieren niet gegeven is. Dat goddelijke DNA komt ook tot uiting in onze hersenen aan de hand van een onverklaarbaar en uniek verschijnsel: het vermogen om iets te scheppen uit het niets, wat een computer nooit zal lukken.
De evolutietheorie ontkracht 
Dag Michaël,
Knap werk, nu naar de tweede aflevering.
Groetjes van Leo
Op di 24 nov. 2020 om 16:03 schreef DE EVOLUTIETHEORIE ONTKRACHT :
> Michaël Dekee posted: “In deze nieuwe reeks – voornamelijk gericht op > kinderen en jongeren – gaan we dieper in op evolutie en schepping. In deze > inleidende aflevering wordt evolutie en schepping kort uitgelegd en > vergeleken met elkaar. In volgende video’s zullen we o.a. voorbee” >
LikeGeliked door 1 persoon
Enorme verschillen, goed uitgelegd…
LikeLike
Het argument van de zin van het leven, hebben toch totaal geen weerslag op evolutie en de evolutietheorie (twee verschillende dingen!).
Ik zie ook helemaal geen bewijs van het bestaan van een ziel. Je hersenen sturen toch echt je spieren aan en gedachten zijn chemische/elektische processen in je hersenen. Wat is je bewijs van het bestaan van een ziel?
LikeLike
Wát controleert die processen in je hersenen? Als jij iemand de huid vol scheldt, was dat dan te wijten aan een toevallig “foute” chemische reactie in jouw hersenen? Wat is moord dan: het gewoon uitschakelen van een andere zak chemicaliën? De processen worden gecontroleerd door iets hoger dan die hersenen: dat is de ziel of de geest. Anders ben je gewoon een zak reagerende chemicaliën, waarin doelloze reacties gebeuren. Er is eveneens een moreel kompas nodig voor onze daden, anders vervalt de wereld in een door en door slechte plaats, waar moord, verkrachting, diefstal enz. allemaal moet kunnen. Toch allemaal maar gevolgen van chemische reacties, niet?
LikeLike
Waarom moet er externe controle op deze processen zijn.
Iemand de huid volschelden is een reactie op een stimulus, een actie die een ander uitvoert. Onze hersenen reageren op wat er om ons heen gebeurt. Ook het niet uitvoeren van die scheldkannonade wordt veroorzaakt door reactie in onze hersenen, nl. ervaringen, empathie en kennis.
De hele discussie van de ‘onmogelijkheid’ van een moreel kompas zonder een god is lastig als je de wereld zo zwart wit ziet.
Een moreel kmpas komt voort uit empathie, ik wil graag leven en daarom neem ik het leven van een ander ook niet. Want als ik dat zonder scrupulus doe, dan hoef ik van een ander ook geen mededogen te verwachten. Omdat mensen sociale dieren zijn, zijn groepsprocessen in onze evolutie van belang geweest. Een groep functioneert nou eenmaal beter als we samenwerken en elkaar niet afmaken.
LikeLike
Maar wát bepaalt dan precies dat jij net die reactie uitvoert op dié stimulus? Is er een natuurwet die dat bepaalt? Ik dacht het niet. We maken keuzes: ik kan ervoor kiezen om iemand te gaan uitschelden en ik kan op het punt staan om dat te doen, maar het dan toch niet doen. En als ik het dan toch deed, dan krijg ik spijt. Welke “chemische reactie” zorgt daar dan voor? Dat we ons excuseren? Idem voor “empathie”. Is dat een bijproduct van evolutie? Onder redeloze piranha’s bijvoorbeeld (nochtans ook ‘groepsdieren’), bestaat er zeer weinig empathie: ze vreten daar gewoon elkaar op. ‘Empathie’ of beter: het in staat zijn om lief te hebben of zelfs liefde te voelen bij de mens moet dus van ergens komen. Sorry, maar geef toch zelf toe: jouw uitleg raakt kant noch wal.
LikeLike
Hylliepyllie, je zegt: Je hersenen sturen toch echt je spieren aan en gedachten zijn chemische/elektische processen in je hersenen. – Dat klopt, maar als we onze hersenen louter zien als een verwerker van chemische en elektrische processen, dan moet je me even mee volgen.
Ik ben naar waarheid een meervoudig octrooihouder, ik heb dus zaken uitgevonden die nog niet bestonden, het ging niet om ontdekkingen maar om werkbare mechanische systemen. Ik ben tevens een amateur schrijver van fictieve kortverhalen waarbij ik altijd een verassende ontknoping beoog. Ga je me nu vertellen dat alles wat ik nodig had om die creaties te verwezenlijken al in mijn brein was opgeslagen en dat het mij nog enkel te doen was om alle onderdelen in elkaar te vijzen of alle zinnen aan elkaar te schrijven? En zelfs al zou het enkele een kwestie zijn van het bestaande te ordenen, waar haal ik de software vandaan om die gegevens en onderdelen te ordenen tot een leesbaar verhaal of een werkende machine die nog niet bestond? Als men mij vraagt hoe ben je op dat idee gekomen (verhaal of uitvinding) dan kan ik enkel zeggen dat ik er geen flauw benul van heb. Uiteraard is er dikwijls een aanleiding toe of een stimulans: ik zie een probleem en wil het oplossen. Maar zelfs zonder dat kan ik zeggen: ik heb tijd zat, ik ga vandaag iets nieuws bedenken of een nieuw verhaal schrijven (wat me niet altijd lukt), maar hoe kan dat? De Bijbel leert het ons: God schiep de mens naar Zijn beeld en gelijkenis, gelovigen en ongelovigen, wit of zwart, groot of klein. We hebben als het ware een stukje DNA van onze Maker, we zijn niet zomaar een van Zijn vele gecreëerde diersoorten. We hebben een zelfbewustzijn en kunnen denken over onszelf, ons bestaan en onze eindigheid, wat dieren niet gegeven is. Dat goddelijke DNA komt ook tot uiting in onze hersenen aan de hand van een onverklaarbaar en uniek verschijnsel: het vermogen om iets te scheppen uit het niets, wat een computer nooit zal lukken.
LikeLike