De evolutietheorie ontkracht
Charles Darwin had het mis
Zogenaamde ‘missing link’ in de zeehondenevolutie blijkt gewoon een rivierotter te zijn
Een fossiel waar een verslag over verscheen in Nature Magazine, en dat werd gepromoot door de evolutiewetenschapper Richard Dawkins als een “belangrijke missing link” voor zeehonden, blijkt een gewone rivierotter te zijn. De verbijsterende ontdekking werd gedaan door Dr. Carl Werner, producer van de tv-serie ‘Evolution: The Grand Experiment.’
Dr. Werner was geboeid door Dr. Dawkins verhaal over wetenschappers die de missing link voor de zeehonden vonden, omdat dit een vervelend probleem was. Hoewel er duizenden fossiele zeehonden gevonden zijn doorheen de jaren, waren fossielen die de evolutie van zeehonden vanuit een landzoogdier aantoonden, afwezig. Toen Dr. Werner het fossil, Puijila darwini, voor de eerste keer zag, was hij geschokt over hoe treffend het gelijkt op een moderne rivierotter. Zijn nieuwsgierigheid was niet snel bevredigd, en hij sprong op het vliegtuig en vloog naar Washington DC, om het Smithsonian Institution National Museum of Natural History te bezoeken. Zijn vermoedens werden bevestigd toen hij zijn foto van het skelet van een moderne rivierotter van het Smithsonian naast een foto van het skelet van de “wandelende zeehond” plaatste, dat later bekend werd als “Puijila”. Het zag eruit als een overeenkomst.
“Puijila werd verondersteld de missing link te zijn voor de zeehonden, maar het was een vergissing”, zei Dr. Werner. “De auteurs van het artikel in Nature brachten Dr. Dawkins op een dwaalspoor door hun zaak te overdrijven. Iemand zou hiervoor verantwoordelijk moeten gesteld worden, ofwel de auteurs die het artikel schreven, of de recensenten bij Nature, die hier niet op in gingen. Het is echt nogal beschamend.”
Dr. Werners vergelijking van Puijila en de moderne rivierotter wordt gedetailleerd weergegeven in een e-book genaamd “Puijila en de Evolutie van de Vinpotigen” dat op Amazon.com te verkrijgen is.
Dr. Werner schreef een gedetailleerde analyse over hoe de auteurs zich vergisten. “De auteurs van het originele artikel gaven een verkeerde afmeting van de grootte van de oogkassen en de lengte van de tenen van Puijila. Ze slaagden er ook niet in om de klassieke kenmerken van vinpotigen te meten in de dieren die ze vergeleken met Puijila, zoals de grootte van het oogkas, de lengte van de eerste vinger etc. In plaats daarvan creëerden ze een hele reeks aan inconsequente kenmerken om te meten, en vergeleken ze deze kenmerken met de verkeerde dieren, dieren die weinig te maken hebben met vinpotigen. Dan maakten ze kaarten en grafieken waarbij ze deze informatie gebruikten, en toonden ze dat deze nieuwe vondst een missing link was. De data-analyse is verwarrend.” Uiteindelijk ziet het kleinste kind dat Puijila gewoon als twee druppels water lijkt op een moderne rivierotter. Men hoeft daar geen jaren voor aan de universiteit te hebben gestudeerd.
De originele publicatie in Nature (Een semi-aquatische Arctische zoogdierencarnivoor van het Mioceen en de oorsprong van Pinnipedia) werd op 23 april 2009 gepubliceerd. Dawkins schreef datzelfde jaar in zijn boek “De grootse Show op Aarde: het bewijs voor Evolutie”, “Puijila sluit naadloos het hiaat tussen land en water in het voorgeslacht van de vinpotigen. Het is weeral een andere heerlijke toevoeging aan onze groeiende lijst van ‘links‘ die niet langer ‘missing‘ zijn.” Volgens Dr. Werner werd Dawkins voer gegeven dat het woord ‘wetenschap’ niet waard is.
Ook in zijn boek “Evolution: The Grand Experiment – Volume 1” doet Werner dit bedrog uit de doeken, in Appendix E:
Bron: prlog.org
De evolutietheorie ontkracht 
Dag Michaël,
Bedankt voor alweer een interessant en overtuigend artikel van je. Ik heb je boek ‘De evolutietheorie ontkracht’ al meermaals gelezen en leer iedere keer iets bij.
In de volgende link zegt de evolutionist Rybczynski:
https://www.nationalgeographic.com/science/phenomena/2009/04/22/puijila-the-walking-seal-a-beautiful-transitional-fossil/
‘In veel opzichten leek het skelet sterk op een moderne otter, maar de vorm van de schedel en tanden markeren het als een zegel.
Als voorbeeld had zijn onderkaak vier snijtanden in plaats van de standaard zes van andere carnivoren. En het had een groot “infraorbitale foramen” – een gat onder elk oog waardoorheen de baardzenuwen zouden zijn gepasseerd. Het brede gat suggereert dat dit dier, net als moderne zeehonden, gevoelige snorharen had.’
Hoe kan die man zijn bewering blijven volhouden, en wat is een zegel?
Groetjes
Leo Peeters
LikeLike
Dag Leo,
Fijn dat mijn boek je bevalt.
Rybczynski liegt uiteraard dat hij zwart ziet. Onderkaak en bovenkaak had wel 4 snijtanden, maar dat is net een kenmerk van oudere otters (zie ook de foto in het artikel van de recente otterschedel – tanden kunnen namelijk uitvallen bij ouderdom, waarna het gat dichtgroeit). Vier tanden in de onderkaak is helemaal geen uniek kenmerk van zeehonden (die er vier of soms meer of minder hebben, al naargelang de ouderdom).
Tel eens de tanden in de onderkaak van de schedel van deze gewone zeehond: Vijf.
En tel eens de tanden in de onderkaak van deze moderne rivierotter: Vier!
En het infraorbitale foramen was NIET groter dan dat van een gewone otter, en zelfs bij bepaalde zeehonden is die opening zeer klein. Werner toont dat heel mooi in zijn boek.
Kijk maar naar deze schedel van een zeeleeuw: een klein foramen!:
Nog een leugen dus. M.a.w. helemaal géén overgangsfossiel! Ik raad die man aan om eens beter schedels te bestuderen.
(Ps: seal is in het Engels ook zeehond 😉).
Groet,
Michaël
LikeLike
Bedankt Michaël !
LikeLike
Graag iets over sterrenkunde. Hoezo, zul je zeggen, wat heeft astronomie te maken met paleontologie? Ik zie als gelovige alvast één merkwaardige overeenkomst. Als er geen leven buiten de aarde gevonden wordt, zit het goddeloos geloof in de abiogenese met een probleem (abiogenese: via chemische evolutie ontstaan van leven uit dode materie). En als het ontstaan van leven louter een kwestie is van toeval en véél tijd, dan kan het statistisch niet anders dan dat op één van de miljarden hemellichamen er ook leven is. Buitenaards leven, alsook een zee van tussenvormen op aarde, moeten er zijn als het sprookje van abiogenese en macro-evolutie een feit zou zijn. Darwin meende dat verdere opgravingen een antwoord zou bieden en astronomen menen dat we met de nieuwe technologieën waarmee we het heelal verkennen almaar dichter komen bij het bewijs van buitenaards leven, maar het tegendeel is waar. Uiteraard kunnen ze de handdoek niet in de ring werpen en gaan ze verder (letterlijk) met hun krampachtige, geldverslindende pogingen om te vinden wat er volgens hun goddeloze logica zou moeten zijn.
Ik heb deze korte bedenking geschreven naar aanleiding van een artikel in de Vlaamse links-atheïstische krant De Morgen, dus een onverdachte bron.
https://www.demorgen.be/tech-wetenschap/complex-buitenaards-leven-is-zeldzamer-dan-gedacht~b55d29c5/ Ik lees daar: Het aantal planeten waarop complex leven kan gedijen, is kleiner dan gedacht. Beloftevolle tweelingen van de aarde blijken bij nader inzien slechts beperkt levensvatbaar, stellen astronomen.
LikeLike
Pingback: Zogenaamde ‘missing link’ in de zeehondenevolutie blijkt gewoon een rivierotter te zijn | Logos Instituut
Pingback: Weerlegging van een kritiek op mijn filmpje | Logos Instituut
Pingback: Wij zijn geen willoze zakken reagerende chemicaliën
Pingback: Logos Instituut | Zogenaamde ‘missing link’ in de zeehondenevolutie blijkt gewoon een rivierotter te zijn