In de plantenwereld heb je mossen, varens, coniferen, loofbomen, kruidachtige planten, enz. Al deze planten halen hun nutriënten uit de bodem (met uitzondering van bvb. parasiterende planten), en doen aan fotosynthese. Er zijn slechts een handvol plantensoorten die vleesetend zijn (bvb. bekerplanten, zonnedauw en de venusvliegenval). Vooral de venusvliegenval (Dionaea) is één die eruit springt. Dit héél bijzonder plantje (waarvan ik ook een exemplaar heb) is één van dé voorbeelden bij uitstek van organismen die onmogelijk ‘stapsgewijs’ kunnen “geëvolueerd” zijn. Het zit zo complex en prachtig in elkaar, dat ieder weldenkend mens inziet dat dit MOET ontworpen geweest zijn: langzame evolutie van een niet-vleesetende plant naar een venusvliegenval kan zelfs in geen miljard jaar.

Van wikipedia:

De venusvliegenval is een plant die bij aanraking zijn ingewikkeld geconstrueerde vangblad kan dichtvouwen om insecten, vooral vliegen en mieren, en spinnen te vangen. Het vangmechanisme is een van de snelst bekende bewegingen in het plantenrijk met een duur tot 100 milliseconden.

Lees Meer

Een veel aangehaald zogenaamd bewijs voor evolutie is wel de evolutie van het paard. Daar zouden alle overgangsvormen van gevonden zijn, overeenkomstig de geologische tijdsvakken (Eoceen tot nu).

Dit is een oude prent, waarbij de schedels én de poten getoond worden:

De skeletten werden echter niet boven elkaar gevonden op dezelfde locatie (zoals het diagram toont), maar her en der verspreid over heel VS, in lagen die vaak aan de oppervlakte lagen (en dan gedateerd werden). Eohippus (origineel Hyracotherium) werd gevonden in Colorado, en gedateerd in het Eoceen. De eerste schedel werd zelfs gevonden in de streek van Londen (Europa!)

Dit dier lijkt uiteraard in de verste verte niet op een paard. De schedel (bouw en het gebit), en eigenlijk de hele bouw van het dier is compleet anders. Het dier was ook zéér klein: de schouderhoogte was niet hoger dan 30 cm!

Onlangs was ik weer op vakantie aan de Opaalkust in Noord-Frankrijk, meer bepaald Sangatte en Cap-Blanc-Nez. Als ik daar ben, kan ik het uiteraard niet nalaten om weer op ‘onderzoek’ te gaan. In Sangatte was ik in staat om schelpmateriaal te vinden in de “Pleistocene” leem (in werkelijkheid meer kalkmodder), en in Cap-Blanc-Nez vond ik een aantal complete exemplaren van een brachiopode die vandaag nog bestaat.

Wie dacht dat stalactieten en stalagmieten duizenden zoniet miljoenen jaren nodig hebben om te vormen, of dat resten van afgestorven levensvormen miljoenen jaren nodig hebben om te verstenen, gaat best eens naar Yorkshire. Daar hebben ze een beroemde ‘verstenende bron’. Objecten die onder die bron worden gehangen, onder het neersijpelende water, verstenen reeds in enkele maanden tijd!

“Als (bio)chemicus werd ik het meest sceptisch over het Darwinisme toen ik geconfronteerd werd met de extreme ingewikkeldheid van de genetische code en de vele intelligente strategieën om de informatie te coderen, decoderen en beschermen, zoals de U x T en ribose x desoxyribose uitwisselingen voor het DNA/RNA paar en de vertaling van de 4-base taal [nucleotiden] naar de 20AA [aminozuren] taal van het leven die absoluut afhankelijk is van een verscheidenheid aan exquise moleculaire machines gemaakt door de producten van een dergelijke vertaling [machines – eiwitten waarvan de info op het DNA staat] die een kip-en-ei dilemma vormt dat de evolutie geen enkele kans geeft om te beantwoorden.”

Dr. Marcos Eberlin, lid van de Brazilian Academy of Sciences, stichter van de Thomson Mass Spectrometry Laboratory.

Bron: Dissent From Darwin