Waarom bestaan wij?

We worden geboren, we groeien op, we eten, werken, genieten van mooie dingen in het leven (kinderen, op reis gaan naar mooie streken,…). We kennen gelach, vreugde en geluk. Maar we kennen ook lijden, pijn, zorgen, angsten. Sommige mensen kennen diep leed, depressies enz. Als het goed gaat worden we oud, en zien we nog kleinkinderen. Anderen verongelukken onverwacht, sneuvelen tijdens oorlog, krijgen vroeg kanker of een andere dodelijke ziekte, of sterven zelfs reeds in de wieg. Uiteindelijk komt iedereen terecht op wat ze het kerkhof noemen. “Hij/zij leeft verder in onze herinnering” staat er vaak op het doodsprentje. Is dat dan het definitieve einde? Enkele tientallen jaren en dan is het gedaan? Was dit dan ons leven? En waarom? Een zinloze en willekeurige evolutie gedurende miljoenen jaren van wat moleculen die zich bij toeval zo’n 2 miljard jaar geleden tot levende cellen groepeerden? De totale zinloosheid op een onbenullige en zinloze planeet die uiteindelijk toch maar in een zwart gat zal verdwijnen in dit zinloze universum?

Velen geven “zin” aan hun leven door zelf een doel te kiezen waarvoor ze gaan leven: de voetbal, de sport, het verzamelen van objecten of rijkdom, enz. De mensen leven voor vergankelijke dingen die men uiteindelijk toch moet loslaten, en die een leegte achterlaten. Het geeft geen voldoening. Uiteindelijk is het allemaal zinloosheid. De zinloosheid der dingen, de zinloosheid van het leven…

Maar… zo’n totale zinloosheid van het bestaan is uiteraard onmogelijk!

Er is voor ieder mens eigenlijk slechts één zin van het leven. Eén antwoord op de vraag: ‘Waarom bestaan wij?’ Wij zijn van nature bestemd om eeuwig gelukkig te zijn bij onze Schepper en onze God. Een oneindige God die wij nooit ofte nimmer kunnen bevatten; een God buiten alle tijd en ruimte; een God die is, los van tijd. Los van tijd is er geen begin en slechts tijdloosheid. Hij schiep de tijd, en daarmee ook ruimte (het universum kent een begin!), en een begin van een schepping die Hij als zijn familie wilde. God is liefde, en Hij wilde die liefde delen met nieuwe schepselen. Eerst waren er engelen, maar een deel daarvan werd tijdens een proef ontrouw, en werden naar de onderwereld verwezen. Zonder God – die bron van leven, licht en liefde is – is er slechts duisternis, haat, wanhoop, wrok en dood. God creëerde in een paradijselijke, perfecte aarde (zonder de weerselementen van vandaag) de mens. Die mens kende geen ziekte, lijden, dood; geen zorgen en angsten. Een wereld waar je enkel maar van kunt dromen. Maar de mens werd ook op de proef gesteld, en verknoeide het door het gebod van God te overtreden. De wereld werd vervloekt, de dood deed zijn intrede, en daarmee ook ziekte, lijden, kommer en kwel. Daarom leven wij nu in een ‘gevallen’ wereld.

God stuurde zijn profeten om de mens te helpen, maar door de zonde van onze stamvader Adam draagt ieder mens een onzichtbaar litteken in zich, waardoor we steeds weer geneigd zijn om kwaad te doen, in kleine en soms in grote dingen. Altijd neigen wij naar het kwaad. We maken ruzie, we roddelen over anderen, we kwetsen anderen, en ga zo maar door. Altijd maar opnieuw.

Alles, wat gij wilt dat de mensen voor u doen, doet dat ook voor hen. Dat is Wet en Profeten. (Matt. 7,12)

Met de Wet en de profeten bedoelde Jezus voornamelijk: de 10 geboden. En inderdaad, wie één dezer geboden overtreedt, dus zondigt, misdoet tegen de liefde, ofwel van God, ofwel van zijn naaste (én God, want God is ook aanwezig in iedere medemens). Wie volmaakt wil worden en uiteindelijk bij God, die Liefde is, wil komen, in Zijn Rijk waar niets anders dan liefde heerst, moet volmaakt liefhebben en dus ook die geboden naleven. Maar wie volmaakt liefheeft, die overtreedt die geboden niet, omdat hij het niet kan, uit liefde. God is aanwezig waar er liefde heerst: in families, gezinnen, in vriendschapsrelaties,…

Waar gebrek is aan liefde, daar zijn er ruzies, gevechten, haat, wrok, afgunst, egoïsme, jaloezie… Gebrek aan liefde is de oorzaak van alle kwalen in deze wereld: kapotte gezinnen, moorden, oorlogen,…

Zonde leidt tot de dood, de dood van de ziel. Alles wat goed en heilig is komt van God, alles wat slecht is, komt van de Boze. God wil ons eeuwig heil, de Boze – Gods tegenstander – ons eeuwig verderf. En de mens, met zijn natuurlijke neiging naar het kwade, door de erfzonde, maakt er steeds weer een knoeiboel van (we staan aan de rand van een nucleaire derde wereldoorlog!), door naar de ingevingen (de bekoringen) van de Boze te luisteren.

Daarom dat het belangrijk is om berouw te hebben, vergiffenis te vragen, maar ook te schenken aan diegene die ons iets misdaan heeft. Vergiffenis is ook weer een daad van… liefde. Wie niet vergeeft, die heeft niet lief. Hoe deugd doet het niet om iemand te vergeven, en om vergeving te krijgen! Een last valt van je schouders.

Op een gegeven moment stuurde God – zo’n 2000 jaar geleden in wat nu Israël heet – zijn Zoon de wereld in. Dat is de incarnatie van een oneindige God die wij niet kunnen bevatten, in een mensenlichaam. God maakte zich gelijk aan ons, om ons nabij te zijn en ons de weg naar het geluk, en daarmee naar de Hemel te wijzen (door onder meer zijn onderrichtingen in de parabels, enz.). Maar bovenal om zijn Offer te brengen en ons te verlossen, door de ‘oerzonde’ van Adam te herstellen. Ieder die in de Heer gelooft, spijt heeft over zijn fouten – zonden – en Hem navolgt, zal worden gered, en zal kunnen genieten van de Hemel. Christus zal uiteindelijk terugkeren en deze oude aarde, kapot gemaakt door de mens, zal worden vervangen door een nieuw aarde – perfect zonder enig gebrek, en waar de dood en het kwaad niet meer heersen. Geen dreigingen meer van een nucleaire oorlog, geen haat, ruzies, echtscheidingen en gebroken gezinnen, geen moorden, verkrachtingen, diefstallen, oplichterij, enz… Dat alles zal zijn verdwenen. Het goede overwint altijd van het kwade, en het kwaad zal en kan niet blijven bestaan.

Ik zal nog een anekdote toevoegen.

Toen mijn grootvader – die ook gelovig was, en met wie ik een sterke band had – in februari 2019 gestorven was, kreeg ik kort na zijn overlijden enkele heel opmerkelijke dromen. De eerste ging als volgt:

Ik zat in de living van mijn ouderlijk huis, en mijn grootvader zat in de zetel waar hij gewoonlijk zat toen hij op bezoek kwam. Hij zat daar te stralen van geluk. Op een gegeven moment stond hij recht en kwam hij mij een hand geven. Op dat moment voelde ik een enorme liefde door mij heen stromen. Ik riep nog: ‘Bompa!’, maar hij vervaagde en verdween. Diep onder de indruk, en geheel emotioneel, werd ik wakker.

Kort daarna had ik nog een andere droom:

Ik zweefde met mijn familie precies door de lucht, en we kwamen aan een zeer grote indrukwekkende poort (met twee deuren). De deuren gingen open, en ik zag mijn grootvader – gekleed in een wit gewaad – aan de ingang rechts bij de deur staan glunderen, en hij begroette ons. Binnen zag ik enkel maar licht en zaligheid.

De zin van ons leven is slechts dat: voor altijd gelukkig zijn bij God.

Geen zinloze evolutie van miljoenen jaren, maar een zinvolle schepping!

Velen verwarren echter voortplanting en groeien met evolutie, maar dat is geen evolutie maar ontwikkeling. Niemand van ons heeft het in handen hoe zijn kind er zal uitzien, welk karakter het zal hebben, enz. Dat is een totale verrassing, en Gods werk, en al zeker de ziel die in het lichaam komt (en dus het lichaam bezielt). En ik kan ervan meespreken, daar ik reeds vader ben van 3 kinderen – 3 kleine wondertjes.