Trilobieten zouden aan de “wieg van de evolutie” staan. Ze ontstonden zogezegd in het Cambrium (ruim 500 miljoen jaar geleden) en ze zouden gefloreerd hebben tot aan het eind van het Perm, zo’n 252 miljoen jaar geleden. Daarna stierven ze zogezegd volledig uit. Ze zouden dus niet meer bestaan. Maar is dat echt wel zo?

Trilobieten waren een soort mariene geleedpotigen. Een kenmerk is dat ze vele segmenten hebben en van ver een beetje lijken op onze pissebedden. Ze konden zich ook oprollen.

Klassiek worden afbeeldingen met dinosauriërs altijd getoond met varens, boomvarens, reuzenpaardenstaarten, ginkgo’s, palmvarens, coniferen en andere gelijksoortige zogezegd “primitievere” planten. Dit zou de flora “ten tijde van de dinosauriërs” geweest zijn… en die flora zou samen met de dino’s grotendeels ten onder zijn gegaan 66 miljoen jaar geleden. Naast het feit dat de overblijfselen van die dino’s geen miljoenen jaren oud zijn, doordat er zacht weefsel en origineel celmateriaal in wordt gevonden, bestaat die flora nog steeds. En ik zal u het bewijs geven.

Een kunstenaar van een kunstwerk geven we vaak de eer die hem toekomt. De kunstenaar ontvangt prijzen, krijgt geld voor zijn kunstwerk; zijn kunstwerk wordt bewonderd in een museum… En de kunstenaar is in zijn nopjes…

Zouden we dan geen zelfde eer geven voor de Kunstenaar van de kunstwerken die we in de natuur vinden? Zijn kunstwerken worden in musea tentoongesteld en bewonderd, maar niemand die de Kunstenaar eert… “Het is allemaal puur toevallig ontstaan en geëvolueerd uit het niks!” Het heelal? Toch maar puur toevallig ontstaan uit ‘niets’?

Reeds in een vorig artikel bespraken we de problematische vondsten van de tientallen iguanodons in Bernissart in België eind 1800. We schreven toen dat een verslag van 1898 gewag maakte van zacht dinosauriërweefsel. Dat verslag konden we niet terugvinden, maar we vonden een eerder verslag, waar er ook vermelding wordt gemaakt van zacht weefsel.

Edouard Dupont, de toenmalige directeur van het Koninklijk Belgisch Natuurhistorisch Museum schreef in 1878:

[…] Ondanks drie maanden van intense opgravingen zijn de skeletten nog lang niet geborgen. De beenderen van de gigantische skeletten liggen niet, zoals men zou verwachten, kriskras door elkaar verspreid, maar bevinden zich meestal in hun oorspronkelijke anatomische positie. Flarden huid hangen hier en daar nog aan de donkerbruine beenderen. Het eerste skelet lijkt volwassen en intact. Idem voor nummer twee, waarvan de schedel 80 centimeter lang is. […]

Edouard Dupont, Sur la découverte d’ossements d’Iguanodon, de poissons et des végétaux dans la fosse Sainte-Barbe du charbonnage de Bernissart – Bulletin de L’Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique (1878).

Via: CORDIER Sandra – De botten van de Borinage, de iguanodons van Bernissart, van 125 miljoen jaar voor Christus tot vandaag, Uitgeverij Vrijdag, Antwerpen, 2016

Er wordt dus niet gesproken over ‘versteende huidafdrukken’, neen! De directeur sprak duidelijk over “flarden huid”. Dat gaat dus over bewaard gebleven zacht weefsel. En die dingen zouden dan 125 miljoen jaar oud zijn? Yeah right!

Doet mij overigens denken aan een de stukken huid van een hadrosaurus die nog niet zo lang geleden werd ontdekt in Canada. De wetenschappers hadden hoop dat ze nog de melanosomen konden bestuderen, de organellen die zorgen voor pigmentatie van de huidcellen! De hadrosaurus bleek zeer goed intact en in feite ‘gemummificeerd’ te zijn; het artikel op National Geographic heeft als titel: “dinosaurusmummie gevonden; heeft intacte huid en weefsels”.